Λευκό και ελαφρύ - Paul Celan

Μηνοειδείς θίνες, αναρίθμητες.

Στη σκιά του ανέμου, η χιλιοπλασία: εσύ. Εσύ και το μπράτσο, που γυμνός το άπλωνα σε σένα και μεγάλωνα, αφανισμένη.

Οι αχτίδες. Μας φυσούν σωρηδόν. Σέρνουμε μαζί μας τη λάμψη, τον πόνο και το όνομα.

Λευκό, αυτό που μας κινεί, δίχως βάρος, αυτό που ανταλλάσσουμε.

Λευκό και Ελαφρύ:

Άφησέ το να περιπλανηθεί.

Οι αποστάσεις, σεληνοειδείς, όπως κι εμείς.

Χτίζουν. Χτίζουν τον σκόπελο, που πάνω του σπάει το περιπλανώμενο, συνεχίζουν να χτίζουν: με φωτεινό αφρό και σκονισμένο κύμα.

Το περιπλανώμενο, νεύει από τον σκόπελο.
Νεύει στα μέτωπα
να πλησιάσουν,
τα μέτωπα που μας δάνεισαν κάποιοι,
χάριν της αντανάκλασης.

Τα μέτωπα.
Κυλιόμαστε μαζί τους προς τα εκεί.
Μετώπων ακτές.

Κοιμάσαι;

Κοιμήσου.

Ο μύλος της θάλασσας γυρίζει,
φωτεινός σαν τον πάγο και αδύνατος να ακουστεί
από τα μάτια μας.

[Paul Celan, Γλωσσικό Πλέγμα, μτφρ. Ιωάννα Αβραμίδου, εκδ. Άγρα, Αθήνα 2012, , σελ.52-55]