ΑΝ: Και με την ευτυχία τι γίνεται;

Με την πλάτη στο ανατολικό παράθυρο
στέκεσαι
με κοιτάς με τα ειλικρινή χέρια
πίσω απ' τον κόσμο.

Έλα, πες μου τα όνειρά σου, πρoτού τα ξεχάσω.

Ο ορίζοντάς μας περιορίζεται στο κομμάτι της δουλειάς που μας διατάζουν να εκτελούμε. Ακόμα όμως, και η ίδια μας η δουλειά δεν έχουμε ιδέα εν τέλει τι απογίνεται. Δεν πρόκειται να την ξαναδούμε παρά μόνο κατά τύχη. Η οργάνωση του κόσμου μοιάζει να είναι η οργάνωση της άγνοιάς μας. Παρόλο που είμαστε ελεύθεροι άνθρωποι, έχουμε δικαίωμα ψήφου και...

«Το χαϊκού του χτες είναι το ποίημα αποχαιρετισμού του σήμερα. Το σημερινό είναι το ποίημα αποχαιρετισμού της αύριον. Δεν έχω γράψει κανένα στίχο στη ζωή μου που να μην είναι το αποχαιρετιστήριο ποίημά μου. Οποιοσδήποτε στίχος που έχω συνθέσει τα τελευταία χρόνια μπορεί να είναι το ποίημα του αποχαιρετισμού μου...» Λένε πως αυτά είπε ο Ματσούο...

Άνοιξα το παράθυρο. Το Παρίσι μύριζε άσφαλτο και καταιγίδα, τσακισμένο απ΄την βαριά ζέστη του καλοκαιριού. Παρακολούθησα τον Αντρέ με τα μάτια. Ίσως αυτές τις στιγμές που τον βλέπω ν' απομακρύνεται, να νιώθω πως υπάρχει για μένα τόσο έντονα, που μ' αναστατώνει. Η ψηλή σιλουέτα του μικραίνει, διαγράφοντας σε κάθε βήμα, το δρόμο της επιστροφής του....

Δεν μπορέσαμε εδώ να σεβαστούμε τους νόμους των ιστοριών.

Μηνοειδείς θίνες, αναρίθμητες.

Θα είμαστε αμίλητοι αλήθεια,
Καθώς δημόσιο ίδρυμα τη νύχτα;
Μην και οι άνθρωποι δεν τον ακούνε
Τον ήχο της σπονδυλικής μου στήλης;

Συχνά, κάποιος μένει παρών σ' όλη τη διάρκεια της ζωής σας, χωρίς να καταφέρνετε ποτέ να τον αποθαρρύνετε.Θα σας έχει γνωρίσει στις καλές σας, αλλά, αργότερα, θα είναι μαζί σας και στα δύσκολα, πάντα γεμάτος θαυμασμό, ο μόνος που θα σας κάνει πίστωση, που θα σας είναι προσηλωμένος τυφλά. Ένας ζητιάνος σαν κι εσάς.